UITZICHT

Uitzicht

Ik ben alles wat ik zie. In een tuin waar alles nog staat
te gebeuren, het leven van zichzelf nog moet. De lege
stoel verlangt een inbreuk op stilte, een andere
kijk op kijken. Het oprechte uitzicht op later.

Het leven vraagt meer dan het dagelijks vergeten.
Het verlangt jou, mijn liefste. Er bestaat een huidig nu,
zonneschijn en regen. Hoe worden wij ouder zonder
dat het op begint te vallen? Het dreigt noodlottig
te ontbreken.

Ik kwam hier voor jou om je beter te leren begrijpen. Jij
was die tuin, jij was deze donkere aarde. Jij was de bloesem
waarnaar ik hunkerde. Het leek in alles te laat, verzopen
te worden en te sterven in de knop. Te bestaan in wat
jou eerder niet deerde.

Ik ben alles wat ik vermeen te willen zien.
Maar de leegte de leugen van een nietsontziende
waarheid. Zo stil, zo onherroepelijk –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 4 april 2018