Saturday, January 06, 2018

" SHORT STORIES " Elbert Gonggrijp(Gedichten) en Conny Lahnstein(Paper Art)




RED BIRDS

Zij vervlogen in een vermoeden achteraf
– in de vlagen grenzend aan licht
en duisternis – in een onmogelijke keuze.

Wat heb ik te zeggen? In de bomen

heeft het besluit zich duidelijk
aangenomen voorlopig nog een

winter te zijn.

De bloemen ondergronds ongeduldig
– hoe standvastig de hoop
op een volwaardig ontkiemen.

Maar de uiteindelijke vogels
– ze willen nog, omdat ze
moeten – ver weg van hier –

Elbert Gonggrijp, 2014







     WINTERLICHT

      Het kan zich niet dragelijker maken – wij moeten
      vanuit het trage licht – nog niet te leven in een 

      nieuwer begin, nog geen hoopvol ontluiken 

      van geboorte en het voorzichtige van zang
      
– dat er weer een toekomst is.

      We leven gelaten, de ogen half dicht. We hebben

      in de schemer te schuilen, we hebben van onszelf

      geen enkel begrip. We willen verder, maar het is

      een wachten waarop. Zit het in de knop

      moet het ooit uiteindelijk open.

      Zal het? Dan als de tijd, maar hoogst onzeker. Als de,
      maar voorlopig. Er kan van alles, wil van alles, 

      in het ontwaken voorbereid. Maar de huidige tijd, 
      de 
slapende uren. De dagen nog te kort en ongeduldig –

      Elbert Gonggrijp, 2014




       
      WANTIJ

       De schepen verstillen hun indruk. Absentie in bijna alles zo 
       onmogelijk, 
dat de haast geen aandeel heeft. Het  grijze vlak 
       van de volkomen zee, de adem van het zacht vertrouwen. 
       Er kan zoveel, maar zolang de leegte.

       Het is niet het denken dat om aandacht vraagt. Ik 
       aanschouw het wad en voel
mij onzeker. Dit is het 
       voorzichtige, altijd vertwijfelde , nooit aflatende, 
       nimmer 
vastliggende, want hier wil het moment,
       hier is de tijd dat ik mij geborgen wil.

       In jouw handen, in de ogen van het veelzeggende, want
       de taal, de immer 
beseffende taal. En ik reik je, want ik wil je 
       vanuit hier, want hier trekt het zijn 
lijnen langs de kade, 
       voorspoedige, omdat het zo zou moet blijven 
       tot het laatste.

       De stilstand, de hartstand van de symbiose. Deinend in
       de oerdrift van het 
onoverkomelijke. Het voorspelde te 
       benaderen. Het versmelten, een besef 
van ons zoals
       voor altijd. Want ik herinner jou, weet jou,
       terwijl ik hier –

       Elbert Gonggrijp, 2014 

        ONDER DE PAARDEN


        Het wil weg en het krijgt geen tijd. Er is zoveel
beweging in 
        het aarzelen dat onzekerheid
zeker weet van de vlucht. Ik 
        staak haar,
maar tevergeefs.

        Het wil instinct, intuïtief. Daar waar je het niet
 ziet, niet 
        had willen zien. Het heeft de adem in 
de nek en het 
        bevriest. Als een dood paard de loze ruimte in. 
        Geen vaart, geen galop.

        Het kan nog altijd. Maar dan in het wild en
 op eigen 
        poten. Zonder ons, zonder mij. In
 de meedogenloze 
        natuur zichzelf zo eigen. 
Vooruit, maar omdat het moet.

       Het eet gras en ruikt naar ooit. Wij hebben 
niets van hem 
       op aan, maar wij hebben het
 zo graag, zo dichtbij, alsof  
       een paard. Het
kammen van de manen en toch niet tam.

        Het briest, het zweet, het huivert naar oud, 
een grijs 
        verlangen.  Daar te zijn om thuis te
komen, daar waar het 
        ooit zichzelf begon – speels en dartelend tot aan het eind.

        Elbert Gonggrijp, 2014



      






                                   Logo  Kunstenaarsduo  Elbert Gonggrijp en Conny Lahnstein 2014






















No comments: