PREDESTINATIE

PREDESTINATIE

Antwoord op Gemma “ Anoniem “
Idee naar titelloos gedicht Elizabeth Frye
(“ Do not stand at my grave and weep… “)

Zouden wij mogen voortbestaan, is al het oneindig zwermen
voorbij. Kan het kind misschien voor altijd blijven, zijn wij niet voor
altijd verdwenen. Het landschap zal fluisteren – van mij, van mij,
de sterren flikkeren in ons eigen firmament – een oneindig
uitgebreid cirkelen – onze stem wuivend door het koren.

Waren wij zijn niet reddeloos verloren. De wereld weliswaar in
puin met zijn duizend doden, de vrede in verval. We zullen meer
niet schuivelen langs de ramen, wij hoeven onszelf niet meer te
verguisen. Iets riep ons naderbij. Buiten de waanzin, het vallend
blad, de zwarte sneeuw, de vluchtende vogels.

Wat hadden wij nog tegoed? Een laatste zin, wat wij eigenlijk
hadden zullen zeggen? Er vielen doden zei je en niemand om ze
op te vangen. Maar het graan, de vogels, het landschap en
de maan – zullen wij dat uiteindelijk zijn – werkelijk waar?

Elbert Gonggrijp, 
Egmond aan den Hoef, 
woensdag 1 november 2017
Schilderij @ Jean Hess – Firmament