GLIMP

GLIMP
N.a.v. foto @ Griet Flokstra
“ Natural Gold, Autumn Glow “

Om het opnieuw – een leven, een landschap,
een omvatte stilte. Omdat je het toestaat, een
uitzicht en daarna. Het kan altijd vele malen anders.
Hoe je het benadert – dat het licht ervan fluistert,
een vermeende streling over het weiland, het
water, de oever. Tot zover – een bedoeling,
een overweging, dichtbij, veraf.

Een reiken tot waar de rafelende tijd een
lijn – aarzeling rond het afgemeten aanwezig
zijn. Ergens leeft men, woont men, waart nog
enigszins een geruststellende gedachte. Of
het mogelijk wordt ooit thuis te komen,

Onderwijl de vergelijking tussen
waarnemen en kijken – hier, nu in
het aanhangig zwijgen –

Elbert Gonggrijp, 
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 31 oktober 2017

Foto @ Griet Flokstra - " Natural Gold, Autumn Glow "

ER VIELEN DODEN

ER VIELEN DODEN

Er vielen doden om ons heen, men herinnerde zich dat nog goed. Niemand
was in staat ze op te vangen, ze weer recht op hun plek te zetten. Het gevoel
grimaste dat geluk gewoon was, maar het verstand wankelde. Je kon
het horen. Ergens verstomde een laatste Grutto en alle insecten
vluchtten uit het gras.

Er vielen doden om ons heen. Niemand keek op, niemand ging ergens
heen. Een boom bleef een boom, maar wat heb je eraan als hij zoveel ouder
jou niet meer tegen zal komen, de lente, de zomer, de herfst. Het
wordt voor altijd winter. Er vallen doden om ons heen.

We hebben jassen om in te schuilen, we wachten. We vallen en
als het zover is geeft niemand ons reikende armen. Er vallen doden
om ons heen en wij doen uiteindelijk mee –

Elbert Gonggrijp, 
Egmond aan den Hoef, 
dinsdag 31 oktober 2017

ANIMUS

ANIMUS

Antwoord op Gemma “ Ga je mee? “

Ben je al eerder hier geweest waar ik ooit vertoefde?
Het moest er mooi zijn geweest, het rimpelde van water,
het golfde, legde zich teder terzijde. Alsof er nooit
een enkele storm doorheen raaste.

Herinner je wie hier was gebleven. Ik zocht je werkelijke
gezicht, tastte naar begripvolle handen, noemde je een
heel landschap. Voorbij de einder de rijzende
en aftakelende beschaving.

Wij leggen de resten van het ware denken bloot, de
reis van het diepere dromen. Hoe verloren waren
wij in onze overgebeleven intuïtie, wij vergaten
de kaart en de bestaande coördinaten.

Wij vergroeiden met wat wij verloren waanden,
noem het een boom, noem het van alles, het is zoveel
ouder dan wij. In het grijpen hebben wij niets van
onszelf begrepen.

Het heeft zo dichtbij gelegen, hier waar je nu bent.
Zie die enkele vogel die in zijn vlucht zich staande houdt
in de grijze lucht. Wij hebben het verleden lief,
kunnen haar niet meer herinneren.

Jij schijnt het te weten, maar hoe
buiten elke waarneming. Het blijft,
maar vindt zijn weg niet terug –

Elbert Gonggrijp, 
Egmond aan den Hoef, 
dinsdag 31 oktober 2017

Fotograaf onbekend - Birds in Flight(Pinterest)

TOEGELICHT

TOEGELICHT
N.a.v. Foto @ Griet Flokstra, “ Lovely – Places “

Uit te vergroten of het zo te laten – te vervagen in
een niet terzake doende herinnering. Geliefd blijft zij.
Het landschap met een ziel, in een oneindig kader.
Dit is wat het beoogt, wat riet, water en kale bomen.
Je hoeft het niet bij elkaar te dromen, het is de
verwondering zelve.

Het vergt kijken, het wil op waarde geschat. Hier
was ik en heb ik te blijven. Hier werd ik net zo goed
vergeten als toegelicht. Elders gebeur ik, ergens
heeft elders plaats.

Dit was mijn bedoeling. Dat je mij ergens van
herkende, van alle plaatsen die ene. De naam nog
op de lippen, de blik op scherp, de blik op oneindig.
Hoeveel standpunten wil je innemen om mij
te begrijpen?

Ik was er zoveel
eerder nu jij –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 30 oktober 2017

Foto @ Griet Flokstra - " Lovely - Places "

ARGLIST

ARGLIST

Antwoord op Gemma “ Een onbestemd gevoel “

Tijd schilfert tot onraad, een blikkerende glimp
bij het net even om de hoek gedacht. Hoe overig
de restanten nu aan ons de resterende fragmenten,
een eerst beginnende overhaaste vlucht van
het zuigende alarm van trefzekere lijsters
in de ochtendschemering?

Ik liet je los, ik liet je achter, jij die met mij de
ware liefde verzon. Zij kwam op, ging duikend onder.
Ik moest je telkens weer laten ontbreken. Loslaten
is erger als ik je steeds weer heb te verliezen
zonder enige reden waarom.

Liefde, laten we het dan maar liefde noemen
waar jij je aan schurkt. De bomen al kaal in hun
onverbiddelijke verhaal. Zij worden allengs
ouder. Hoe kon ik dit ooit echt vergeten?

Ook de lucht klaart op na de felle regen, ook
de wolken scheuren open, ook jouw blik is een
venster op de wereld, hoe geschonden ook.

Ergens roept een moeder, wil een kind,
troost ik wat niet ongelukkig klinkt. Stilte
het slotakkoord van het met elkaar
verbonden zijn. Dicht tegen mij

aan – jouw hand in de mijne
tot de uitvlakkende slaap –

Elbert Gonggrijp, 
Egmond aan den Hoef, 
maandag 30 oktober 2017

Kunstwerk @ Michelle Mc. Kinney - Metal Migration